Als ik iets over mijzelf moet zeggen, dan is dat ik geen beroepskunstenaar ben. Ik heb gewerkt als psycholoog op een audiologisch cetrum en was gespecialiseerd in o. m de afwijkende taalontwikkeling van heel jonge kinderen. Daarnaast heb ik les gegeven en als gedragstherapeut gewerkt.

Wel kreeg ik al als 13 jarige mijn eerste fototoestel en maakte op mijn manier al ‘kunstfoto’s’. Ik tekende veel en wilde naar de kunstacademie. Echter, in het laatste jaar van het gymnasium nam ik ter voorbereiding les bij een plaatselijke kunstschilder, maar besloot al gauw: dit wil ik niet. Ik ging aan de net opgerichte Politiek en Sociale Faculteit studeren in Amsterdam en stortte me in het studentenleven en de woelige 60 ger jaren. Aan het einde van mijn studie pakte ik het tekenen en fotograferen weer op middels enkele lessen aan de Rijksnormaalschool voor tekenen in het Rijksmuseum en later samen met mijn toenmalige echtgenoot met fotograferen en het inrichten van een eigen doka. Ik heb ook daarna jarenlang een doka gedeeld met meerdere fotograferende vrienden

Ik volgde veel kursussen o. a in het fotografiecentrum in de Bethaniëndwarsstraat bij onder meer Philip Mechanicus, Rineke Dijkstra, en anderen. Ik heb alle data van de groepstentoonstellingen waaraan ik deel nam niet bijgehouden. Van 1989  t/m  1992 heb ik met 3 andere fotografen ( fotocollectief ‘Jalouzie en Luxaflex’) deelgenomen aan een fotoproject om van het lintdorp Oostknollendam aan de Zaan een portret te maken. Wij fotografeerden alle dorpsactiviteiten en verenigingen en zetten tenslotte bijna alle bewoners in hun eigen huis op de foto. Wij legden regelmatig verantwoording af middels tentoonstellingen in het dorpshuis en ook in de bibliotheek in Wormer en verkochten foto’s aan het gemeente archief en tenslotte ook aan de bewoners zelf, toen wij stopten.

Daarna kwam de digitale ontwikkeling van de fotografie. Ik hield van het doka-werk en had inmiddels een schrift vol ontwikkelrecepten en vond geen bevrediging in het digitale werk. De eerste digitale  fototoestellen waren destijds nog traag. Ik stopte en wierp me op andere dingen.

Vanaf ca 2006 gaf ik een andere draai aan de kleurenfotografie. Ik deed mee aan kustprojecten van de Rode Loper in Amsterdam en begon met het maken van collages van eigen kleurenfoto’s. Dit werk is o.a. op de tentoonstelling te zien. Van de reuzenplant de Gunnera in de Hortus Botanicus in Amsterdam heb ik een speciale serie gemaakt, die ik een keer in het Pinto Huis geëxposeerd heb. Zoals bij de zwart/wit foto’s het eigenlijke werk in de doka wordt gedaan, zo kan ik ook bij het maken van de collages uit de digitale foto’s iets van mijzelf kwijt.

Vanaf ca 2010 heb ik voor het krantje van de Hortus foto’s gemaakt en toen deze later in een glossy magazine veranderde de jaarlijkse fotoportretten van de ‘vrienden’ van de Hortus.

In de tentoonstelling ziet u enkele zwart/wit foto’s gemaakt in de 80ger en 90ger jaren en de fotocollages, waaronder enkele recente.

Voor mij begon fotografie in het eerste jaar van de academie voor beeldende kunst in Enschede. ( AKI)  Met fotogrammen, directe belichting op fotopapier.

Ik experimenteerde op zolder bij mij thuis, door bij elkaar geraapte spulletjes tegen het dakzolderraam op een tafeltjes tot kleine landschapjes te formeren. Op het raam schilderde ik ook wel wolken en hing een touwladdertje met een mannetje erop die naar de wolken klimt. Met blokken  suggereerde ik een stad en met al papier het water. Vliegtuigjes in de lucht. Kleine landschapjes met tegenlicht in zwart wit. Daar maakte  ik graag foto’s van.

Later werd het vaak straatfotografie op onze buitenlandse reizen. O.a Indonesië, Japan, Italië, Spanje. Daar zocht ik het juiste moment in  situaties met mensen.

In eerste instantie deed ik aan beeld verzamelen met fotograferen op industrieterreinen. Daar ontdekte ik een voor mij nieuwe wereld. Ik gebruikte de foto’s voor een serie oliepastels van wat ik daar zag, bv. o.a. een container, een afzuiginstallatie op een dak. Een betonmolen op een vrachtwagen. Daar was de achterliggende gedachte, met minder meer zeggingskracht. De abstractie lag daar letterlijk in een harde werkelijkheid. De kleuren waren daarbij een gegeven.

Daarna werd het fotograferen een doel op zich. Een aparte discipline naast schilderen, oliepastels, grafiek, collages, gemengde technieken, pentekeningen en Poëzie.

Ik werk steeds met series. Is een serie klaar, dan kijk ik naar een ander onderwerp. Om iets te noemen:

• Een serie van een glazen schaal buiten met water, resten van insecten en planten door de seizoenen heen, ook vorst.
• Een serie n.a.v een kunstproject van mij op een middelbare school, waarbij een groepsopdracht uitgevoerd werd door het maken van een villa door de eeuwen heen. Thuis na afloop nam ik het mee, om van het interne gedeelte foto’s te maken.
• Een serie van mensen in een drooggevallen stuwmeer ( Embalse de Yesa)  in Spanje, waar mensen in het resterende water van vulkanische oorsprong zich wentelden, elkaar insmeerden met modder. Waar voormalige resten lagen van gebouwen waar voorheen mensen geld betaalden voor modderbaden. Nu gratis.
• Een serie van Roombeek, industrieterrein in Enschede, voor de ramp.
• Een opdracht van foto’s van de ontmanteling van een bedrijf in Enschede.
• Verder ook  los werk.

Collages

Abstract figuratief.  Uitgevoerd op kleine kaarten van Russische constructivisten. In korte tijd intuïtief neergezet. Toch is steeds de gulden snede te zien. Onbewust streven naar compositie.  Ik gebruikte daarvoor bij elke kaart een andere cover van de VPRO gids.

Ik ben nog steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen wat technieken betreft.  Het achterliggende thema van de werkelijkheid ( Leven en Dood) een mix met verbeelding blijft.